Հնազանդ լինելը և ծեծված լինելը կնոջ ճակատագիրն է: Յուրաքանչյուր բիձա ուզում է պատժվել և գավաթ ունենալ: Եվ եթե Վարպետը ցանկանա, նրան կծեծեն ոչ միայն իր ընկերները, այլև դիցերով մեքենաները։ Միևնույն ժամանակ օրիորդը դառնում է ավելի ու ավելի ցանկասեր և հասանելի: Ցանկությունն այժմ նրա գոյության պատճառն է:
Այդ կրծքերով ճուտիկը կարող է մտածել միայն նիգերի շալվարի գնդիկների մասին, և երբ նա սկսում է ծաղրել նրան: Նրա համար ներքևից շարժվելն ու այտը վերցնելը իր կյանքի գործն է: Ո՞վ չէր օգտագործի այդպիսի մարմին, շեֆ: Դրա համար էլ նա պահում է նրան իր ֆալուսի առաջ։